Jak pomagamy?

[accordion][accordion_content title=”Konsultacje i leczenie psychiatryczne” status=”active”]
diagnostyka i leczenie chorób psychicznych przez lekarzy psychiatrów.
[/accordion_content]
[accordion_content title=”Leczenie psychosomatyczne „]
– diagnostyka i leczenie chorób psychosomatycznych w oparciu o konsultacje psychiatryczne i psychoterapię

CHOROBY PSYCHOSOMATYCZNE to takie, do których wystąpienia i przebiegu przyczyniają się czynniki psychiczne.
Do chorób psychosomatycznych zalicza się:
astmę oskrzelową, atopowe zapalenie skóry, alergie, nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną i zawał serca, cukrzycę, choroby tarczycy, stwardnienie rozsiane, miastenię, fibromialgię, choroby reumatoidalne i inne z autoagresji, otyłość, niektóre choroby metaboliczne, chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, choroby jelita grubego (jelito drażliwe, choroba Leśniowskiego- Crohna), łuszczycę i niektóre inne choroby skóry, migreny, zaburzenia funkcjonalne takie jak: przewlekłe zaparcia, moczenie mimowolne, zaburzenia seksualne (i niektóre rodzaje bezpłodności), tiki nerwowe, zaburzenia snu, a nawet uzależnienia( w tym również od Internetu, seksu, hazardu, pracoholizm), samouszkodzenia czy samobójstwa.
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Konsultacje psychologiczne, opinie i testy psychologiczne”]
Konsultacje psychologiczne to jedno lub kilka spotkań mających na celu określenie, na czym polega trudność, z którą zmaga się osoba zgłaszająca się. Konsultacja służy ustaleniu, jaka pomoc psychoterapeutyczna może być pomocna dla osoby doświadczającej trudności. Czasem samo klarowne spojrzenie na kłopot może ulżyć w cierpieniu z nim związanym. Rozpoczęcie terapii jest decyzją obu stron.
Psychoterapeuta podejmuje ją głównie w oparciu o to, czy jest w stanie udzielić oczekiwanej przez pacjenta pomocy. Pacjent decyduje czy w jego odbiorze terapeuta jest odpowiednią osobą do tak ważnej dla niego pracy. Jeżeli konsultacja ma być wstępem do psychoterapii, to określa się cele terapii oraz jej zasady.
Konsultacje dzieci i młodzieży do lat 16 rozpoczynają się od spotkania z rodzicami. Podczas tego spotkania rodzice przedstawiają swoje rozumienie trudności, jakich doświadcza dziecko. Na kolejną konsultację zapraszane jest dziecko, które może przedstawić swoje oczekiwania odnośnie terapii. Kolejne spotkania psychoterapeuta odbywa z dzieckiem, a rodzice zapraszani są na konsultacje, na których terapeuta informuje ich o postępach w terapii.
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Psychoterapia indywidualna dla dorosłych”]
Polega na indywidualnych i regularnych spotkaniach z psychoterapeutą, zwykle raz do dwóch razy w tygodniu. Terapia może być krótko lub długoterminowa. Krótkoterminowa terapia trwa około 15-30 spotkań, długoterminowa od roku do kilku lat. Czas trwania zależy od rodzaju problemu, celu postawionego przed terapią oraz od decyzji pacjenta.

Psychoterapia, aby skutecznie i trwale zmieniać sposób myślenia, przeżywania i zachowanie człowieka, musi sięgać do tego, co nieświadome.

Rozmowa z psychoterapeutą różni się od każdej innej rozmowy właśnie tym, że sięga do nieświadomych uczuć, potrzeb i przeżyć pacjenta, a także odkrywa nieświadome przyczyny jego trudności, aby następnie je przezwyciężyć.

Pierwsze spotkania (zwykle 1 do 3) mają charakter wstępnych konsultacji, które służą wzajemnemu poznaniu się, orientacyjnej diagnozie problemów oraz określeniu oczekiwań pacjenta odnośnie psychoterapii. Jeżeli oczekiwania te są realistyczne, to znaczy możliwe do osiągnięcia, to rozpoczynamy wspólną pracę.

Czas trwania psychoterapii jest różny i zależy głównie od głębokości problemów pacjenta, jego indywidualnych możliwości rozwoju oraz motywacji do pracy i oczekiwanych zmian. Usunięcie objawów może nastąpić szybko, ale głęboka zmiana wewnętrzna wymaga czasu. O czasie zakończenia psychoterapii decyduje pacjent.

Psychoterapia pomocna jest dla osób, które:
• Cierpią z powodu nieśmiałości lub niskiego poczucia własnej wartości
• Mają problemy w relacjach z innymi
• Cierpią z powodu nerwic lub lęków
• Borykają się z depresją
• Są Dorosłymi Dziećmi Alkoholików (DDA)
• Ciężko znoszą stres
• Mają problemy związane z przebytym urazem, traumą (stres pourazowy – PTSD)
• Czują się wypaleni zawodowo
• Przechodzą żałobę po stracie
• Mają poczucie braku sensu życia
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Psychoterapia grupowa”]
Psychoterapia grupowa adresowana jest przede wszystkim do osób, które doświadczają trudności w relacjach z innymi oraz w relacji ze sobą.

Cele psychoterapii grupowej

Cele grupy terapeutycznej można opisać na dwóch wymiarach:
1. Pierwszy związany jest z relacjami i komunikacją z innymi. Dzięki atmosferze zaufania i wsparcia grupowego uczestnicy mają okazję do wypróbowania nowych zachowań i uzyskania od innych szczerych informacji zwrotnych, dotyczących efektów tych zachowań. W rezultacie dowiadują się jak są odbierani przez otoczenie. Mają szansę zrozumieć, skąd biorą się trudności w kontaktach z innymi ludźmi, nauczyć się wrażliwości i dbałości o innych, a także otrzymać wsparcie. Może to skutkować budowaniem bardziej satysfakcjonujących relacji z ludźmi poza grupą.
2. Drugi obszar dotyczy wzrostu świadomości uczestników na temat siebie, zwłaszcza swoich emocji, potrzeb, wartości, motywów zachowania, sposobu myślenia o sobie, innych, świecie. Skutkuje to zwiększeniem poczucia wewnętrznej spójności, poczucia własnej wartości i samoakceptacji, a w konsekwencji życiem w większej zgodzie ze sobą.
Dodatkowo celem psychoterapii grupowej bywa też pomoc w sprecyzowaniu zmian, jakich uczestnicy grupy chcieliby dokonać w swoim życiu oraz dostarczenie narzędzi potrzebnych do urzeczywistnienia tych zmian. Często celem jest też uporządkowanie relacji z rodziną, w tym uporanie się z doświadczeniami z przeszłości, które blokują aktualny rozwój i czerpanie zadowolenia z siebie i ze swojego życia.

Jak przebiega psychoterapia grupowa?
Cele terapii grupowej osiągane mają być dzięki samoobserwacji, informacjom zwrotnym od współuczestników oraz indywidualnym pracom na forum grupy.

Prowadzący koncentrują się na trzech obszarach tematycznych:
1. ‘tu i teraz’ – tematyka dotycząca relacji w grupie, refleksje dotyczące charakteru i przebiegu terapii;
2. ‘tam i teraz’ – tematyka związana z aktualnym funkcjonowaniem uczestnika, m.in.: relacje z innymi, w tym z obecną rodziną, funkcjonowanie na polu zawodowym, towarzyskim i inne;
3. ‘tam i wtedy’ – tematyka związana z dzieciństwem i dorastaniem, relacje w rodzinie pochodzenia, wewnętrzny świat uczestnika jako dziecka.

Początkowy okres psychoterapii jest najczęściej poświęcony wzajemnemu poznawaniu się i omawianiu lęku związanego z mówieniem o sobie, który jest w mniejszym lub większym stopniu wspólnym doświadczeniem wszystkich członków grupy. Po kilku spotkaniach powstają pierwsze relacje oparte na współpracy w osiąganiu grupowych i indywidualnych celów terapii, uświadamiane są zjawiska międzyludzkie, rozumienie sytuacji grupowej i własnego w niej udziału.
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Psychoterapia dzieci i młodzieży”]
Pomoc psychoterapeutyczna kierowana do dzieci opiera się na wspieraniu ich w lepszym rozumieniu swoich uczuć, potrzeb i sytuacji, które pojawiają się w dynamicznym procesie ich rozwoju. Psychoterapia odbywa się we współpracy z rodzicami. Dla najmłodszych (0-12 lat) oferujemy pomoc diagnostyczną. Psychoterapia możliwa jest po ukończeniu 12 roku życia.

Psychoterapia dzieci i młodzieży pomocna jest dla:
• Problemów wieku dojrzewania
• Dzieci, których rodzice rozwodzą się
• Trudności związanych z relacjami społecznymi (w rodzinie i szkole, wśród rówieśników)
• Problemów związanych z lękiem (np.: fobia szkolna; napady paniki)
• Zmagają się z zaburzeniami odżywiania (bulimia i anoreksja)
• Problemów związanych z agresją i buntem (np.: wagary, odmowa uczenia się i chodzenia do szkoły, zachowania agresywne, wybuchy złości)
• Trudności w nauce
• – Diagnostyka rozwojowa dzieci
• Pomoc przygotowana dla najmłodszych pacjentów (od 0 do 6 lat). Diagnoza polega na badaniu rozwoju dziecka w kierunku wykrycia i ewentualnego korygowania wad rozwojowych. W diagnostyce stosujemy zarówno obserwacje podczas swobodnej zabawy i rozwiązywania zadań, jak również bogatą baterię testów psychologicznych.
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Psychoterapia rodzinna”]
Spotkania w psychoterapii rodzinnej prowadzone są zwykle przez dwóch psychoterapeutów i odbywają się przy udziale wszystkich (mieszkających razem) członków rodziny. Zwykle powodem rozpoczęcia psychoterapii jest problem dziecka związany bezpośrednio lub pośrednio z trudnością, jakiej doświadcza cała rodzina. Psychoterapia pozwala członkom rodziny przyjrzeć się, jakie mechanizmy w niej zachodzą i jaki wpływ mają na emocjonalne funkcjonowanie członków rodziny. Wskazaniem do psychoterapii mogą być napięcia emocjonalne związane z problemem członka rodziny i wynikający z niego brak ciepła i bliskości pomiędzy członkami rodziny.

Psychoterapia rodzinna jest dla rodzin, w których:
– Pojawiają się zaburzenia odżywiania u dzieci (bulimia, anoreksja)
– Dzieci mają problemy w szkole związane z zachowaniem
– Dzieci mają problemy związane z używaniem substancji psychoaktywnych
– Członkowie rodziny są w konflikcie i trudno im odzyskać bliskość
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Psychoterapia par”]
Psychoterapia par

Związek jest procesem dynamicznym, który nieustannie się rozwija i przechodzi różnego rodzaju etapy. Dynamika relacji rozwijając się narażona jest na wyzwania i kryzysy, które bywają źródłem cierpienia i nieporozumień. Często partnerzy są w stanie sobie poradzić z kryzysami i przetrwać trudne chwile, ale czasem jest to bardzo trudne. Jeżeli strony uwikłane są w postrzeganie siebie nawzajem w negatywny sposób, trudno im być blisko, a tym samym zdobyć płaszczyznę potrzebną do rozwiązywania konfliktów.

Kiedy możecie zwrócić się o pomoc?
• Gdy czujecie, że oddalacie się od siebie
• Gdy doświadczacie bezradności w relacji
• Gdy komunikacja między Wami nie prowadzi już do porozumienia
[/accordion_content]

[accordion_content title=”Logopedia”]
Logopedia jest dziedziną zajmującą się szeroko pojętą komunikacją – nadawaniem mowy, przetwarzaniem języka, emisją głosu oraz jej zaburzeniami. Pracując z dziećmi, logopeda kształtuje poprawny rozwój ich mowy i języka. Jest to szczególnie istotne, ze względu na fakt, iż umiejętność porozumiewania się jest podstawą zdobywania wiedzy w szkole. Logopedzi, neurologopedzi pomagają również w rehabilitacji mowy w takich schorzeniach jak choroba Alzheimera, Parkinsonizm, stany po udarach mózgu.

Najczęściej spotykane wady i zaburzenia mowy:

DYSLALIA (z greckiego dys – zaburzenie; lalia – mowa)
To ogólne pojęcie stosowane przy określeniu różnych postaci wad wymowy. Dziecko może opuszczać dźwięk, np. Ryba – [Yba], może również substytuować czyli w miejsce jednego dźwięku umiejscowić inny, np. Ryba – [Lyba], a także dziecko z dyslalią może mowę deformować. Dyslalia to opóźnienie w przyswajaniu sobie języka, na skutek opóźnionego wykształcenia się funkcji pewnych struktur mózgowych (Irena Styczek). Postacie dyslalii: Sygmatyzm – polega na nieprawidłowej artykulacji spółgłosek dentalizowanych: s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż, ś, ź, ć, dź. Seplenienie jest najczęściej spotykanym zaburzeniem artykulacji u dzieci. Rotacyzm (łac. rhotacismus) to drugi po sygmatyzmie często występujący rodzaj dyslalii, polegający na zaburzonej artykulacji głoski r. Bezpośrednią przyczyną rerania jest niedostateczna sprawność ruchowa języka. Spotyka się również takie zaburzenia mowy jak kappacyzm, gammacyzm, kiganie, giganie, lambdacyzm, betacyzm, wymowę bezdźwięczną, rynolalię, palatolalię.

OPÓŹNIONY ROZWÓJ MOWY CZYNNEJ
Gdy określony etap rozwoju mowy dziecka nie pojawił się w czasie powszechnie uznanym za właściwy, tj. wystąpił później niż u rówieśników to mówimy o ORMC. Zakłócenie rozwoju funkcji mowy przejawia się poprzez krótkotrwały brak rozwoju mowy, przy czym dzieci około 3-4 r.ż. powinny mówić już zdaniami, a po ukończeniu 5 r.ż. z pewnymi trudnościami, ale prawidłowo. W sytuacji kiedy rozwój mowy dziecka musi być stymulowany konieczna jest interwencja specjalisty-logopedy.

JĄKANIE
Dzieci najczęściej zaczynają mówić niepłynnie w okresie kształtowania się mowy, w 85% przypadków rozpoczyna się przed 8 rokiem życia. W tym wieku dziecko jest szczególnie narażone na występowanie tego zaburzenia, powstają, bowiem dysproporcje pomiędzy tym, co dziecko chciałoby, a co może powiedzieć. W tym wieku następuje gwałtowny wzrost słownictwa przy ciągle jeszcze mniejszej sprawności aparatu mowy i dlatego jest to okres krytyczny. U niemal 80 % tych dzieci jąkanie ma łagodny charakter i ustępuje samoistnie, niestety są dzieci, u których zaburzenie nie ustępuje. Przyczyny tego stanu rzeczy mogą być różne, często nieprzychylność i nieprawidłowa postawa najbliższego otoczenia i rodziny. Diagnoza jąkania jest dokonywana na podstawie wywiadu i kwestionariuszy. Dzięki nim logopeda określa stopień niepłynności mowy, a także w razie konieczności ustala indywidualny plan terapii logopedycznej.
[/accordion_content][/accordion]